woensdag 15 februari 2012

The 'social' in social media

Ze zijn er echt nog, mensen die niet aan social media doen omdat het 'te veel tijd' kost. Omdat ze niet weten wat ze zouden moeten twitteren. Want 'waarom zou ik moeten lezen hoe jij je koffie drinkt?' Of: 'ik heb al genoeg vrienden.'

Ze zijn er echt nog, en steeds meer en vaker bekruipt me de gedachte dat ze op een andere planeet zitten. Laatst nog. Een collega-zzp'er in een verwante branche. Pas als ik vertel dat ik er zakelijk ook heel veel aan heb, zie ik een lichtje aangaan. Ha! Gevoelige plek. Want 'er' zakelijk iets aan hebben, dat willen we allemaal wel, als zzp'ers.

Wat dan bijvoorbeeld, is de volgende vraag. Man, wat niet? Ik vind er mensen om te interviewen over de raarste onderwerpen, die in mijn eigen vriendenkring niet voorkomen. Ik haal er onderwerpen vandaan om over te schrijven. Nieuwtjes. Tips. Ik mocht een keer mee met een politiecontrole omdat ik de eerste was die reageerde via twitter. Toch een mooie reportage geworden.

Dan bedoel ik nog niet eens de vele collega's die ik zo heb ontmoet. Als eenzame eenpitter heb ik geen koffie-automaat en collega's. Dat heeft veel voordelen, maar ook veel nadelen. Ik heb geen vervelende collega's, maar ook geen leuke. Het fijne van sociale media: met de leuke houd je contact. Voor de vervelende is er een unfollowknop. Kom daar maar eens om in het echte leven.

Collega's die je ontmoet zijn leuk, en gezellig, maar ook nuttig. Zo gaven ze me meer dan eens advies over het een of ander. Of er nam eens eentje een klus van me over toen ik echt niet kon. Ik vond zelfs mijn accountant via collega's, via twitter. Ik bedoel maar.

Laatst had ik een klein motivatiedipje. Dat zette ik op twitter en Facebook. Best eng. En wat gebeurde er? Binnen no-time had ik lieve tips en adviezen binnen. Via die sociale media, inderdaad. Uitnodigingen om te brainstormen, beloftes om uit te kijken naar nieuwe mogelijkheden, gewoon, echt dingen waar ik iets mee kan.

Zo zie je maar weer. Er is veel nep in de virtuele wereld, maar soms is een goede tweep net even handiger dan een verre vriend.

donderdag 2 februari 2012

ZIN

Dat boek moest ik maar eens kopen, besloot ik. Immers: ik ben gek op schrijven. Handig, voor een journalist. Maar ook vroeger schreef ik al. Altijd. Ik had ook wel eens een boek mee in de trein, maar met een schrijfblok en een pen redde ik me prima. Wat schreef ik dan? Lijstjes, bijvoorbeeld. Van de mooiste liedjes. De stomste jongens uit de klas. Dromen die ik had. Onzinnigheden. Citaten uit boeken en songteksten die ik uit mijn hoofd kende. Gedichtjes. Of ik graffitide er hele kunstwerken omheen.
Eigenlijk doe ik dat nog steeds. Ik zit wel eens bij een interview met mijn schrijfblok (A5, met ringetjes, tenzij het een buitenklus is, dan meestal A6, ook met ringetjes), om dan een pagina om te slaan en te ontdekken dat daar al iets op staat. Zo had ik eens met links (ik ben rechts) geschreven: 'Met links schrijven is best moeilijk.' Of laatst, toen stond er met dikke stift: 'DIT WERKT NIET!' Een boodschap aan mijn broer, met wie ik diverse pogingen waagde om te skypen - het beeld werkte, het geluid kregen we niet aan de praat. Vandaar. Ik sla dan altijd snel en een beetje beschaamd de pagina om en hoop dat mijn interviewkandidaat het niet heeft gezien.

En nu dus ZIN: een boek dat me op het lijf geschreven is. Schrijfster Geertje Couwenbergh lijkt wel in mijn hoofd te hebben gekeken. Want gekke spontane schrijfsels: they're my middle name. De stad door slenteren en los gaan bij de gekleurde pennen: yep - guilty. En in mijn eentje houd ik ongeveer zestig sticky-note-boerderijen draaiende. Betrapt.

Maar het boek zegt ook: laat je hier niet door afleiden. Begin gewoon. En dat blijkt dus enger dan gedacht. Daar sta je dan. Jarenlang ervaring als journalist. Draaide haar hand niet om voor de Zwarte Weduwe. Stond midden in de nacht op verlaten industrieterreinen om bovenop het nieuws te zitten. Schreef zelfs een boek. Maar schrijven, echt S C H R IJ V E N ....

Gelukkig ben ik ook een streber, en laat ik me niet snel uit het veld slaan. Misschien wordt het nog wel eens wat. Nee nee nee, het wordt nog wel eens wat. Het wordt wel eens wat. Het wordt wel wat. Het wordt wat. Het wordt. Nee, nee, nee. Het IS.

Zo. En nu eerst even een nieuw schrijfblokje zoeken :-)