Ik haat het zoals een muis een kat.
Ik haat het zoals Cruijf Van Gaal.
Zoals Gargamel smurfen.
Nou ja, dat wil zeggen:
ik ben gek op boodschappen doen, op een idyllisch marktje, en dan urenlang rondstruinen op kekke doch comfortabele schoenen, met een fladderjurkje aan en een lint in mijn haar dat er op gezette momenten heel per ongeluk nonchalant uit lijkt te wapperen. En dan met een mand aan de arm, zo'n gezellige van rotan met een roodwitgestippeld kleedje erin. En dan niet een brood halen, maar even langs dat bakkertje met die biologische croissantjes en macarons, en dan wat vers fruit en lekkere kaasjes en dan ook nog een fles verantwoorde wijn voor in de picknickmand. En daarna met de buit naar huis fietsen op een bakfiets met bloemetjes, om vervolgens met man en blozende kindertjes iets gezelligs te gaan doen, iets met een picknickkleed, in de branding lopen met je schoenen in de hand, fotogeniek glimlachen en uiteraard daarna lang en gelukkig leven.
Zo vind ik het wel leuk. Maar zo gaat het natuurlijk nooit.
In de echte wereld, althans die van mij, is boodschappen doen een keiharde oorlog, een strijd om de diepvriespizza, boodschappenkarren als wapen. Een deinende menigte van mensen die in de weg staan, voor mijn voeten lopen, en altijd weer die studentenopstopping bij de Knorr Wereldgerechten. En kan iemand me uitleggen waarom mensen in dit voorportaal van de hel in godesnaam koffie gaan drinken? Ik bedoel: koffie drinken! In de supermarkt! Why?
Het zal wel aan mij liggen, maar ik krijg altijd de neiging om mensen te gaan slaan met een mandje. Om expres over hun hielen en tenen te rijden met mijn kar. En is u de gelijkenis van een boodschappenwagen en een bokkige stier wel eens opgevallen? Nou, mij wel. Perfect om keihard tegen elkaar aan te rammen, die dingen.
Gelukkig ben ik zzp'er en kan ik de drukste tijden mijden. Gelukkig maar. Anders waren er vast al supermarktdoden gevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten