Ik ben dus verslaafd aan zelfhulpboeken.
Ik blijf ze kopen. En elke keer weer beloof ik mezelf dat dit echt de laatste keer is. Maar ja, elke keer weet ik stiekem ook dat ik dat niet ga waarmaken. Want ik ga weer zwichten. En zeg nou zelf: wat is nou vijftien euro voor eeuwig geluk? Eindelijk een rustig hoofd? Geen slapeloze nachten meer? Precies.
Inmiddels heb ik een indrukwekkend rijtje in de kast staan. Brave meisjes komen in de hemel, brutale overal. Wabi sabi: niet perfect, toch heel gelukkig. Mindfulness for Dummies (die is erg goed trouwens, ook al is de vertaling ronduit ruk). En laten we klassiekers als Piekerprinsessen en het Dertigersdilemma niet vergeten.
Die boeken hebben een averechtse werking, ontdek ik nu. Want men, wat kun je gestresst worden van al die pogingen om te ontstressen. Elke avond weer nam ik me voor om het nu echt helemaal anders te gaan doen. Elke ochtend mislukte dat weer. En voelde ik me een slappeling. Die niet eens de discipline had om elke dag om vijf uur op te staan, een uur te mediteren, twaalf zonnegroeten te doen en te ontbijten met een spinazieshake met een flinke dosis tarwegras. Als ik dat niet eens voor mezelf over had, hoe dacht ik dan ooit gelukkig te worden?
Ik zat wel eens (okee, best vaak) in mijn pyjama achter de computer. En dan voelde ik me heel slecht. Want ik moest eerst een halfuur rekken en strekken, dan mindful ontbijten, me dan aankleden en dan pas achter de computer kruipen.
Nu ontdek ik dat die ontstresspogingen de hel zijn voor een streber zoals ik. Want ik werd er dus ongelukkig van. Tot nu.
Ik heb er weer eentje gekocht. Maar dit is anders (ik weet, dat zei ik van al die andere ook, maar dit is echt anders. Echt!). Mijn nieuwe bijbel heet: Fuck it. Gaat ook over loslaten en je geen zorgen maken. Maar wel in taal die ik snap. Taal waar ik iets mee kan ook. En het is ook meteen zo'n lekker mantra. Fuck it. Fuck it. FUCK IT.
Het echt fijne is: de schrijver rekent ook af met andere loslaattheorieën. De kern: ook het feit dat je moet loslaten, kun je loslaten. En dat is, eigenlijk, best een bevrijdende gedachte. En bevrijdende dingen, daar houd ik van.
Ik zit nog steeds wel eens in pyjama achter de computer. Eet wel eens mijn kopje soep voor de tv tussen de middag, in plaats van urenlang mindful te kauwen op rechtsdraaiende geitenwollensokkenkiemen. En voel me daar niet meer rottig over. Ik pak de controle weer terug. Fuck it!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten