Het was de Slachtemarathon, toen voor het eerst gehouden.
Het werd een nogal heroïsche toestand.
Ik herinner me nog de eerste zin van het artikel dat ik erover schreef:
'Bij Achlum gaat het mis.'
Dat was nogal een understatement.
Dat was nogal een understatement.
Ik noem het heroïsch, maar je zou de hele missie ook 'dom' kunnen noemen.
Ik had amper getraind en liep op ouwe bergschoenen van mijn broer.
Tsja.
Wat zullen we zeggen?
Een maand later zou ik tante worden.
Toen ik er zo gaandeweg zo enoooorm doorheen zat, ging dat door me heen.
Wilde ik later tegen mijn neefje of nichtje vertellen dat ik tijdens mijn eerste wandeltocht afhaakte?
Dat nooit.
Dat nooit.
Ik kreeg de spirit en liep door.
Nou ja...
strompelde.
Er gebeurde nogal wat in de jaren die volgden.
Ik liep de Nijmeegse, twee keer.
Ik leerde mijn grote liefde kennen, tijdens een wandeltocht.
Mijn rug ging kapot, en werd weer gemaakt, soort van.
Mijn rug ging kapot, en werd weer gemaakt, soort van.
De Slachte werd weer gehouden, in 2004 en 2008.
Beide keren liep ik mee. En uit.
In 2004 wilde ik bewijzen dat ik het beter kon dan die eerste keer.
Dit keer was ik wel getraind.
Ik was in Nijmegen geweest, dus die Slachte was peanuts.
In 2008 wilde ik bewijzen dat ik weer terug was na een grote bak fysieke ellende.
Ik zal u de details besparen, maar anderhalf jaar eerder was ik aan mijn rug geopereerd.
Opnieuw genoeg te bewijzen dus.
O ja, en wat er ook gebeurde:
wandelen werd een soort obsessie.
Ik praatte mezelf van alles aan.
Dat ik hoe dan ook dat soort onmenselijke prestaties moest kunnen halen.
Dat ik anders een loser was.
Een opgever.
Een afhaker.
Dat nooit!
Het werd 2012, en ik had beloofd niet weer te zullen gaan lopen.
Door allerhande therapieën heb ik opnieuw leren lopen, staan, zitten en liggen.
En dan meteen zo'n monstertocht - dat zou mijn 'nieuwe' lijf niet trekken.
Maar ik ben eigenwijs,
en ik kocht natuurlijk toch kaartjes.
Ook dit keer ging het mis.
Niet bij Achlum, maar ergens tussen Zuidlaren en Borger.
Dertig kilometer, in training.
Het ging niet lekker met mijn rug.
Het was nog een dikke maand tot de Slachte.
Veel te laat begonnen met trainen natuurlijk.
En de boel schandelijk onderschat.
Ik kende de risico's.
Ik had al eens een jaar in de ziektewet gezeten.
Nu had ik ineens weer pijntjes waar ik net vanaf was.
Met veel moeite.
Wilde ik die risico's nemen?
Ik kende de risico's.
Ik had al eens een jaar in de ziektewet gezeten.
Nu had ik ineens weer pijntjes waar ik net vanaf was.
Met veel moeite.
Wilde ik die risico's nemen?
Het duurde een paar weken voor ik het durfde toegeven,
maar ik besloot dat die Slachte te veel voor me was.
Ik zou het wel redden, ik zou hem uitlopen.
Want starten en dan afhaken is geen optie.
En dat is nou net het probleem.
Ik zou mezelf de vernieling in lopen.
Want dat is wat ik doe.
Ik loop mezelf gemakkelijker aan gort, dan dat ik voor mezelf kies.
Ik loop mezelf gemakkelijker aan gort, dan dat ik voor mezelf kies.
Mijn eigen enthousiasme is mijn beste kant, maar ook mijn slechtste.
Mijn grootste valkuil.
Het ging in stapjes.
Eerst moest ik het zelf verwerken.
Toen durfde ik het uit te spreken.
En nu, vandaag, de volgende stap.
Zonet heb ik mijn startkaarten op Marktplaats gezet.
En ja, dat deed eventjes pijn.
En die dag komt dichterbij.
En dan zorg ik dat ik ver weg ben,
ver van Friesland,
ver van Omrop Fryslân,
ver van bekenden die wél lopen.
Het ging natuurlijk al lang niet meer om wandelen,
of om de Slachte.
Het ging over bewijsdrang, over streberigheid,
over winnen, verliezen, over keuzes maken.
Tijdens al die tochten was mijn broer mijn mental coach.
Mijn broer is heel stoer en sportief en fit.
Opgeven? Zou hij nooit doen.
En hem nu vertellen dat ik niet ging lopen?
Dat viel nog best tegen.
Dat viel nog best tegen.
Hij zei precies het goede.
'Wat sterk van je, zussie.
Dit is veel stoerder dan gewoon lopen uit stoerigheid.'
Mijn neefje is nu bijna twaalf.
Nu kan ik hem pas echt iets wijs vertellen.
Gewoon maar doorgaan is makkelijk.
Weten waar je grenzen liggen - dat is pas écht moeilijk.
In 2000 bewees ik dat ik iets kon, waarvan ik dacht dat ik het niet kon.
In 2004 bewees ik dat ik het beter kon met training.
In 2008 bewees ik dat ik weer back on track was na een uitzichtloze toestand.
In 2012 bewees ik dat ik voor mezelf kan kiezen.
In 2000 bewees ik dat ik iets kon, waarvan ik dacht dat ik het niet kon.
In 2004 bewees ik dat ik het beter kon met training.
In 2008 bewees ik dat ik weer back on track was na een uitzichtloze toestand.
In 2012 bewees ik dat ik voor mezelf kan kiezen.
Ik ben in elk geval enorm trots op mezelf.
Trotser dan als ik gewoon had gelopen.
Daar kan geen trofee tegenop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten