Toen ik de akoestische versie hoorde, viel het kwartje pas.
Die tekst!
Ik denk er vaak aan.
Luister er nog vaak naar.
Zeker nu,
nu ook mijn eigen toekomst een lege pagina is.
Ik ga mijn laatste week in als correspondent voor de Volkskrant.
Het markeert het einde van een tijdperk - 12,5 jaar als dagbladjournalist, op de dag af.
De laatste twee jaar mocht ik al freewheelen en experimenteren.
Dat deed ik dan ook - en ik vond het geweldig.
Het is een slechte tijd, zeiden ze.
Je komt er niet tussen.
Die bladen zitten niet te wachten op nieuwe freelancers.
De concurrentie is moordend.
Zal wel allemaal. Ongetwijfeld.
Maar ik maakte mooie reportages voor bladen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ervoor zou kunnen en mogen schrijven. Mensen vroegen me voor klussen - zij belden mij, ik kreeg het gewoon cadeau. Ik gaf workshops. Ik hielp meedenken over mediastrategieen. O ja, en ik schreef een waanzinnig mooi boek.
Had ik allemaal niet kunnen voorzien, twee jaar geleden,
toen ik mijn baan opzegde en voor mezelf begon.
Nu is het weer tijd voor een nieuw begin.
Plannen genoeg, wilde ideeen zat. Misschien wordt het nooit wat.
Maar dat boek, dat begon ook ooit als een gek plan. Ligt nu toch maar mooi in de boekhandels. Als ik iets geleerd heb van twee jaar ondernemerschap is het wel dit: soms lukt het wel.
En: als je het niet probeert, lukt het sowieso niet.
Ik sla een bladzijde om. Een maagdelijk witte, knisperend nieuwe pagina voor m'n neus.
En ik weet: today is where my book begins. The rest is still unwritten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten